Cake werd in 1992 in Sacramento - Californië opgericht door zanger/gitarist John McCrea. Hij kaapte verschillende muzikanten weg bij andere groepen om Cake te vormen. De doorbraak kwam er in 1996 met millionseller “Fashion Nugget”. Niet in het minst door het nummer “The Distance”, dat een megahit werd. Ook de cover van het Gloria Gaynornummer “I Will Survive” deed het goed in de hitlijsten. De mening over deze opname zijn nog steeds verdeeld, ik vond het indertijd verschrikkelijk. Ze brengen niet veel werk meer uit maar de fans zijn hen nog niet vergeten want het concert in De Roma is al een tijdje uitverkocht.

John McCrea (zang en gitaar/vibraslap) wordt bijgestaan door Vince DiFiore op trompet/toetsen, Xan McCurdy op gitaar en voorts een bassist en een drummer. We krijgen voor de groep het podium betreedt een lang synth-gedreven, bombastische intro. Op de achtergrond is een berglandschap geprojecteerd. Dit zal tijdens de show dikwijls veranderen in psychedelische kleuren, o.a. door de belichting op de discobol die boven het podium hangt. Wanneer ze opkomen worden ze stormachtig verwelkomd, dit lijkt me een bij voorbaat gewonnen partij. Opener “Frank Sinatra” wekt dit enthousiasme nog aan, de melodica en trompet van Vince DiFiore stuwen het nummer naar een climax. Ze vervolgen met het melodieuze poprocknummer “Shadow Stabbing”. Tijdens het feestelijke “Sinking Ship” wordt de titel van de song tot in den treure herhaald. John McCrea vindt het te lang geleden dat hij onze contreien nog eens aandeed, dit als toepasselijke inleiding van “Long Time”. Het publiek klapt lustig mee. Tijdens “Perhaps, Perhaps, Perhaps” (cover van Ovaldo Farrés) zingt het publiek uitbundig mee. John merkt op dat het bij een Cake optreden enkel om hen gaat, geen voorprogramma, degenen die daar op rekenden en later kwamen hebben pech. Ook tijdens het melodieuze popnummer “Stickshifts And Safetybelts” doen de fans vocaal een duit in het zakje. “Meanwhile, Rick James...” mag ook op publieksparticipatie rekenen wat John looft met applaus voor diegenen die dit doen. Tijdens “Sick Of You” zet John het publiek in de zaal tegen elkaar op om elkaar vocaal af te troeven. Zijn uitleg duurt wat lang maar hij brengt het op een amusante manier. Zo wordt het nummer lang gerekt maar het komt de sfeer ten goede. Dan is het tijd voor een pauze.

Na de pauze wordt er een boom weggegeven aan degene die kan raden welke boom het is. Ene Laurens weet het en wint een lindeboom, hij moet wel plechtig beloven goed voor deze boom te zorgen en regelmatig een update te posten hoe het met deze gesteld is. De winnares in Londen kwam haar belofte niet na en John wenst haar een auto-ongeluk toe. Tja. Het tweede luik begint betrekkelijk rustig met “Love You Madly” alvorens los te barsten met “Sheep Go To Heaven”. Tijdens deze song zingt het publiek uitbundig mee, het nummer galopeert naar het einde toe met een spetterende trompet. John speelt af en toe gitaar maar laat dit meestal over aan Xan McCurdy. Het valt op de Johns gitaar dikwijls meer als een banjo of mandoline klinkt dan als een gitaar zoals in het melodieuze popnummer “Walk On By”. De instrumentatie tijdens “Italian Leather Sofa” is van hemelse kwaliteit. Cake sluit af met “Never There”, een lied over een lief dat er nooit is en één van hun grootste hits. John belooft contact met ons te houden, misschien komen ze nog wel terug voor een concert, misschien ook niet.

Na lang aandringen komen ze nog terug voor drie bisnummers. Eerst het van Black Sabbath geleende “War Pigs” en vervolgens twee van hun prijsbeesten, “Short Skirt, Long Jacket” en wereldhit “The Distance”. Het publiek gaat nu volledig uit de bol, er wordt meegebruld dat het een aard heeft. Een spetterende apotheose van het concert. De toeschouwers waren duidelijk gekomen om zich te amuseren en er is geen betere manier om dit te doen dan een optreden van Cake bij te wonen.

Lou van Bergen

Foto's © JiVe